Kruisje

Een kruisje. Daar heb ik niet zoveel mee. Ik sla er geen en heb er ook geen hangen. Bij mijn zus op het toilet hangt een verjaardagskalender. Toen ik daar pas naar de wc ging, hing de kalender open bij de maand september. De naam van mijn vader stond te lezen met daarachter een kruisje. Hee dat is gek, dacht ik. Waarom heeft mijn zus dat gedaan? Zodat zijzelf en anderen die op de pot zitten zich herinneren dat onze vader dood is? Het is een traditie, de verjaardagskalender met een kruisje achter je naam als je dood bent. Bij mijn moeder op het toilet ook een verjaardagskalender. Ooit heb ik die kalender ingevuld. Ik kreeg bij de maand mei met mijn moeder de discussie of tante Dina er op moest. Of niet. Mijn moeder had niet zo’n warme band met haar. Maar ik vond dat die tante erbij hoorde. Met tegenzin stemde mijn moeder ermee in, maar dan moest haar naam er in potlood bijgeschreven worden. Jaren later is Tante Dina, die heel erg oud is geworden, gestorven. Ik was het verhaal van haar naam op de kalender vergeten totdat ik er pasgeleden aan werd herinnerd op het toilet in mijn ouderlijk huis. Mijn moeder had blijkbaar heel ijverig met een gum de naam van tante Dina weggepoetst. Heel vaag was het nog in het papier te lezen. Voor Tante Dina geen kruisje.

De sauna

Daar stond ik dan met mijn plastic tasje badspullen voor een gekraakt pand in een buitenwijk ergens in Eindhoven. Een avondje sauna was mij beloofd. Dat kon ik echt heel erg vergeten.

Een schuifdeur ging piepend een eindje open en een lange trap leidde ons direct naar boven waar het met iedere tree nog kouder leek te worden. Ik kneep nog maar wat harder in de handgreep van de plastic tas. Van kou en ongenoegen.
Een artistiek, Frans meisje met bruine krulletjes en ongelofelijk vriendelijke pretoogjes kuste mij drie keer alsof ik haar beste vriendin was die zij al jaren dood had gewaand.
In een donker kamertje dat blauw stond van de sigarettenrook zaten haar kunstenaars-kraakvriendjes en –vriendinnetjes gezellig bij elkaar op wollen dekens. In het midden stond een grote kartonnen doos vol lychees en half bruine bananen. Een van haar grappige vrienden, een Spanjaard, sommeerde iedereen de schillen van de lychees in een zakje te doen voor zijn volgende kunstproject. Een stoel, zo riep iemand. Hij bleek er niet eens naast te zitten.
De verdere avond was er lief gekeuvel heen en weer en werden kleine porseleinen kopjes gevuld met kruidenthee. Vol verwondering zat ik in dit vreemde gezelschap. De sauna bleek een kast te zijn met daarin een houtkachel en een emmer water. Vriendelijk paste ik toen de lieve Française vroeg of ik ook in de sauna wilde. Ik had al meer dan genoeg vreemde dingen gezien vanavond.

Schlittschuhlaufen

Dat hoort er ook bij: schaatsen. Deze week voor het eerst deze winter op het ijs gestaan en wel op gloednieuwe schaatsen! Ik wist nog van vorig jaar dat mijn oude schaatsen mijn voeten zo martelden dat 15 minuten het maximale was dat ze aankonden. Vandaar.
Op de dag dat ik ging schaatsen op de ijsbaan, bedacht ik mij de nieuwe aan te schaffen. Daarvoor konden mijn schaatsvriendje en ik terecht bij Van Velthoven in Haaften. Daar stonden wij dan om 20.30 uur.
Een rij stond te wachten voor de trap in de grote bedrijfshal. Na een half uurtje werd hete koffie uitgedeeld, dat was dan wel weer aardig. En nog een half uur later was het zover en koos ik zo snel mogelijk een stel mooie schaatsen uit. Zo, de eerste en de laatste keer van mijn leven dat ik mijzelf een paar cadeau heb gedaan! Op naar de ijsbaan. De stampvolle kantine met de lucht van verschaald bier negerend het ijs op weten te krabbelen en zeven rondjes schaatsen later was het mooi geweest: met een tevreden gevoel stapten wij even later weer in onze schoenen. Op naar de glühwein.